Kalaw

Er staan heel weinig verkeersborden langs de weg. Sterker nog: er zijn heel weinig verkeersregels. Men reageert eigenlijk alleen op richtingaanwijzers en getoeter. En dat geldt ook voor koeien en honden die op de weg lopen. Er wordt tegenwoordig rechts gereden, maar lang niet alle wegen zijn daarvoor aangelegd en veel auto’s en vrachtwagens hebben het stuur nog aan de rechterkant. Dus …
Veel getoeter en veel signalen, ook om elkaar te helpen. Bijv. Richtingaanwijzer links betekent: haal me maar in, er zijn geen tegenliggers of andere obstakels. Onze bus heeft het stuur gelukkig links dus hij kan zelf erlangs kijken.
Maar onze taxichauffeur in Bagan zat rechts, dus hij gebruikte zijn richtingwijzers en toeter volop. Alarmlichten (beide richtingaanwijzers) betekent: ik steek de weg recht over.
Op weg naar Kalaw kwamen we langs Mount Popow. Een stijle vulkaan bebouwd met, jawel, vele stupa’s en tempels met boeddba’s, en, langs de 777 treden naar boven minstens 50 stalletjes met koopwaar. En donatieverzoekerx om de 7 treden . Plus zo’n 1000 brutale tempelaapjes die proberen je spullen te kapen terwijl je hijgend de trappen naar boven bestijgt. Op blote voeten natuurlijk. Terwijl je probeert de apenstront en pies te ontwijken. Fijn!
Het uitzicht boven maakte veel goed, net als de monnik die een indrukwekkende lange muziektoon, een resonantie die alles deed trillen, uit een gong wist te ‘aaien’.
Terug naar beneden was niet eenvoudiger. Het had een paar spetters geregend en de traptreden waren nu niet allen smerig, maar ook nog spiegelglad. Waardoor we de vieze trapleuningen moest vasthouden. Beneden alles eerst ontsmet, met name mijn voeten, voor ik mijn sandalen weer aantrok.
Na nog een lange middag met een lunch stop en twee benen-strek-snack stops kwamen we rond half 9 aan in Kalaw. Het laatste stuk was haarspeldbochten naar zo’n 1300m boven zeepeil het hotel is zeer matig. Matig schoongemaakt, geen zwembad of balcon, matig uitzicht, de matrassen zijn keihard, de douche naast de week heeft geen gordijntje ofzo dus een grote kledderbende als iemand wil douchen, geen airco dus warm en klam in de kamer
Nou ja. keep on smiling, dat doen de Birmezen ook. ’s Avonds na het eten ben ik nog met een groepje naar de enige bar (‘place to be’) in Kalaw geweest. Piepklein: een ovale bar met barkrukken waar precies 12 mensen op pasten. En nauwelijks ruimte erom been. Geen wc’s, geen muziek, maar een van de bezoekers had een heuse gitaar bij zich, die al snel werd overgenomen door onze Tim. Er waren al wat ‘Kalawenaren’ en een stuk of 5 andere toeristen, dus toen wij er bij kwamen met 6 man was t mutje vol. Maar wel heel gezellig. Heb met een hotelmanager uit Rangoon en een lokale huisarts echt over van alles kunnen praten, inclusief politiek, de economie, en de positie van Aung San Su Chi. Gebrekkig Engels maar met handen en voeten kom je heel ver. Gezellig hoor!