terug naar Paramaribo, 4 augustus

Hopelijk wordt Wouter vanmorgen eindelijk geholpen en kunnen wij hem vanmiddag weer opgelucht in de armen sluiten.
En Jari verlangt naar Wi-Fi.
Om even over tien vertrokken we met onze korjaal.
Kapitein van het dorp met een handdruk bedankt voor de gastvrijheid. We hebben een flinke fooi van alle drie de overgebleven gezinnen voor Edje in een leeg flesje, om hem straks te bedanken als hij onderweg uitstapt om zijnsweegs te gaan.
Vanmorgen in de keuken heb ik hem nog zijn recepten van Peking kip en koolsaladesaus afgetroggeld, in ruil voor foto's en filmpjes die hij weer kan gebruiken voor zijn facebooksites. Die gaan we hem toesturen als we thuis zijn.
In Atjoni, de chaotische stoffige en luidruchtige havenplaats waar de enige verharde weg vanuit het binnenland naar Paramaribo start, hevelen we alles uit de korjaal weer over in een airco busje. Incl. de lunch die Ed al vooraf heeft klaargemaakt: nasi, gebakken vis, patat en gebakken banaan.
Eenmaal op weg ontvangen we een sms vanuit Paramaribo: Wouter en Annemarie waren om 07.00u in het ziekenhuis, kregen nr. 6 (er waren et dus al 5 nog vroeger) en on ca 10.30 u werden ze geholpen. Arm gezet, gegipst, en nu wachten op de foto om te zien of alles goed zit.
In Paramaribo aangekomen rijden we eerst langs het nieuwe winkelcentrum Hermitage, met daarin een 3Dbioscoop. Harvey is er helemaal trots op en oppert het idee dat wij morgenavond naar de bios gaan. Voor ons is dit echter een 'gewone' bios met een filmaanbod gericht op jongeren (Transformer, Hercules), wat de volwassenen in ieder geval niet aanspreekt. Voor ons is 3D ook niet meer zo spectaculair. Uiteindelijk kopen we Transformer-kaartjes voor de jongens incl. Wouter, voor morgen avond. Die avond eten we Koreaans bij Lee's (lekker).