Jaw jaw en de voetbalwedstrijd

Roos is jarig vandaag, straks een sms sturen. Ze zitten in Griekenland. De telefoon en sms gaat wel, maar internet is er niet.
Vandaag maken we eerst een wandelingetje door de dorpjes hier, met uitleg van Harvey. We zien het schooltje, de medische post, het dieselaggregaat, het vrouwenhuis waar vrouwen bijgeschoold worden, periodehuisjes, waar vrouwen tijdens hun ongesteldheid verblijven, en het voetbalveldje. Onze jongens hebben daar vanmiddag om 17.00u afgesproken met de plaatselijke jeugd. Maar 's middags maken we eerst nog een boottochtje naar de Ferulassi sula.
Daar chillen we nog wat uurtjes in en om de waterval, met wijn en chips. Zeer plezant. Wouter werd per ongeluk nog een stuk meegesleept met het snelstromende water, maar daar kwam hij met een schrammetje van af.
Om vijf uur waren we terug bij de jaw jaw sula en spoedden we ons naar het voetbalveldje. Het duurde wel tot bijna 6 uur voor er een behoorlijke voetbal kwam en ook nog wat grotere spelers. Sommigen geheel in voetbaltenue, anderen bijna bloot en op blote voeten.
Maar de wedstrijd werd geen succes. Al na zo'n 20 minuten werd Wouter geveld en was zijn pols er ernstig aan toe. Uit de kom of gebroken, het zag er erg eng uit en Wouter had heel veel pijn. Eerst maar naar de medische post waar de zuster en een dokter werden opgetrommeld. Paracetamol, ijskompres. 'Nee, we durven er niet aan te trekken om hem evt. weer in de kom te zetten, want als de pols ook nog gebroken is, zouden we zenuwen kunnen beschadigen.' Tja, en voor foto's maken, moest Wouter naar Paramaribo. En wel snel want het kind verging van de pijn.
Dus renden we terug naar de hutten om de tassen van Annemarie en Wouter te pakken, en brachten we die naar het voetbalveld. Want dat is de plek waar de helicopter kan landen. Maar dat ging niet op omdat t bijna donker was. Daarom brachten we Wouter en de tassen weer naar de rivier om in te schepen in een korjaal richting Atjoni. Harvey ging mee. Om va. 19.00u vertrokken ze. Vanuit Atjoni moesten ze met een busje over de ( gelukkig grotendeels verharde) weg rechtstreeks naar Paramaribo. Ed bleef bij ons, en wij werden 'geadopteerd' door Franchy, gids van de 'avontuurlijke' volwassenenreis van Sawadee, die net twee uur geleden ook hier in Jaw Jaw was gearriveerd.
Tijdens het eten hield Franchy telefonisch contact met Harvey. Om 22.00u, dus zo'n 3,5 uur na het ongeluk, waren Wouter en zijn moeder gearriveerd in het katholieke ziekenhuis van Paramaribo. Wij leefden met hen mee. Gelukkig is Annemarie zelf ook arts (longspecialist), dat kan alleen maar helpen. het zou tot 02.00u duren, in het tweede ziekenhuis (!) dat ze te horen krijgen dat er geen spalk is, geen orthopeed en geen gips
En dat dat alles pas maandagmorgen beschikbaar is. Wouter is inmiddels behoorlijk gedrogeerd door zijn moeder.
De culturele zangavond is hierdoor (en door de enorme tropische bui van vanavond) niet doorgegaan