vervolg Brokopondo, 28 en 29 juli, Tonka Island

De jongens hebben elkaar gevonden bij het vissen naar piranha's. Zwemmen doen we hier dus kort en snel. En piranha's zitten er echt: je herkent de 25 cm stevige vissen aan een zilverwitte plek op de rug. En ze hebben echt enorme tanden, die ze, naar verluidt, echt in je vlees willen zetten.
Ed's diner was heerlijk: Peking kip met mie en groenten. Na het eten heerlijk rond een kampvuur op ons strandje gekeken naar de melkweg boven ons.

Matig geslapen in het spookhuis. Het was warm, je hoorde allemaal gekraak en geknisper, Richard snurkte zachtjes, de klamboe hing steeds in mijn gezicht. Men zegt dat het meer betoverd is door de boze bosindianen die verjaagd zijn uit hun dorpen, toen de vallei een stuwmeer moest worden. Er was geen geld genoeg om de bomen te kappen, daarom staan ze er ook nog gewoon. En onder water schijnen ook de dorpjes nog intact te zijn.
Ed had een lekker ontbijtje gemaakt en na het ontbijt gingen we met zelfgemaakte lunchpakketjes met de korjaal naar een onbewoond eilandje op het meer. Daar gingen de jongens met hengels vissen op piranha's. Wij wilden gaan zwemmen maar dat werd ons, zo in de buurt van de boot, streng verboden. Toen de eerste piranha gevangen werd, bleek waarom: de bootsmannen waren zelf echt heel bang van die vissen. Ze durfden de haak zelfs nauwelijks uit de bek te halen. De vis had inderdaad enorme tanden.
Zwemmen deden we dan maar aan de andere kant van t eiland. (25 m verder). Daar zouden dan geen piranha's zitten (???).
Na lekker gelezen en gezond te hebben, resp. hagedisjes met hele kakkerlakken in de bek gefotografeerd te hebben, en natuurlijk gelunched, gingen we weer terug naar Tonka eiland voor nog meer luieren.
Even dachten we dat er vandaag geen buitje zou komen, net als gisteren. Toen zagen we hem in de verte langsgaan.
Maar tijdens het eten, heerlijke penne met een wijnsaus en natuurlijk kip, werd het windstil op het meer. Harvey gaf aan dat dit de stilte voor de storm was. Nou daar kreeg hij gelijk in! Nog voor dat de pannen leeg waren (en regel 1 is: "alles moet op"), moesten we rennen om alles wat weg kon waaien, in veiligheid te brengen. Ons spookhuis is nl. heel open, de wind kan er dwars doorheen. Het zinken dak begaf het bijna onder de slagregens en de zwiepende wind. We konden elkaar niet meer verstaan. Het meubilair van de 'eetkamer' was kletsnat en aan de kant geblazen. Op de tweede verdieping idem, en daar was bovendien het grondzeil los gekomen en in de hoek geblazen. Iedereen was zijn eigen slaapkamer in gevlucht om daar te redden wat gered moest worden. Zo moesten wij het raam vastbinden aan het stapelbed, met een touw, zodat het niet openzwiepte en onze hele inventaris weg liet waaien. Buiten was het snel pikdonker geworden, maar de nu waren er hoge golven, die met veel geraas een echte branding vormden. Geen kampvuur vanavond.